Buck, Pastore Maremmano

Voordat ik een blogje ga wijden aan hoe mijn hond Buck in augustus 2006 werd gebeten door een adder en hoe ziek hij daarvan is geweest, eerst wat plaatjes van deze ongeveer 45 kg wegende 'ijsbeer'. Op de bovenste foto (die ik als onderste bedoeld had; maar daarvoor zou ik dus moeten beginnen met het plaatsen van de onderste) ligt hij naast de twee prijzen die hij in maart 2007 gewonnen heeft: twee enorme bekers, beide de hoofdprijs in de belangrijkste categorieen. Maar het meest bijzondere vind ikzelf dat hij deze prijzen gewonnen heeft ongeveer een half jaar na de bijna dodelijke adderbeet. Waarover binnenkort meer.

Een Pastore Maremmano, de naam zegt het al, is een herdershond uit de
Maremma, de meest zuidelijke streek van Toscane. Een Pastore Maremmano lijkt op een Pyrenese Berghond en op nog 2 andere grote witte honden, een Poolse en een Hongaarse, als ik me niet vergis. Buck heb ik gratis opgehaald, omdat hij anders zou worden afgemaakt; niet veel mensen willen blijkbaar zo'n grote hond, en dan ook nog eens een mannetje.

Ongedierte

Vanmiddag bij het grote schoonmaak houden in de cantina (mijn bovengrondse kelder, waar vòòr mijn komst wijn gemaakt werd, vandaar de naam cantina) kwam ik veel rattenkeutels tegen. En òòk een aantal voorwerpen die door hun (ik ga uit van het meervoud, gezien de hoeveelheid keutels plus de schade) nestdrang naar de vernieling geholpen zijn : een antieke gehaakte sprei, mijn langlaufskischoenen, de kunststof pijpen en bochten aan de dubbele badkamerkraan (deze ligt hier voor een eventuele andere bestemming of voor verkoop), de kraag van een mohair trui.....
Het ontroert mij dat deze prachtige diertjes al deze materialen afknagen om nestjes voor hun nageslacht te maken, en de schade aan bovengenoemde spullen kan me ook niet zoveel schelen. Maar ik ben wel bang voor de ziektes die ratten en muizen overbrengen, zéker als ze in huis komen. Dat laatste is enkele jaren geleden voor het laatst gebeurd, en toen hadden ze veel levensmiddelen aangeknaagd, dus die heb ik allemaal weggegooid. Ook gebeurde toen het volgende, dat mij echt angst berokkende: ik loop dorstig de keuken in, zie daar een glas op het aanrecht staan, tap dat gehaast vol kraanwater, en drink het gulzig op. Bij de laatste slok zie ik op de bodem twee muizenkeutels liggen, en mijn angst ging meteen met mij op de loop: nu heb ik via hun poep vast die vreselijke ziekte opgelopen. Enfin, na meer informatie hierover ingewonnen te hebben bleek de kans hierop wel mee te vallen, en inderdaad deden er zich binnen enkele dagen totaal geen verschijnselen voor van een mogelijke besmetting......

Nu ik het toch over het wonen in de natuur heb: ik word al zo lang als ik hier woon geplaagd door de zg selvaggiume , een microscopisch klein teekje waarvoor ik dus blijkbaar allergisch ben. Als ik ook maar even in de moestuin of in het groen op mijn zitterras gewerkt heb, wreekt zich dat meteen de volgende ochtend in vele enòrm jeukende bulten. Mijn huisarts wist geen antwoord op mijn vraag wat dit was en hoe ik het zou kunnen voorkomen, maar even later was ik toevallig bij mijn dierenarts met de hond, en die had persoonlijk ervaring met dit teekje. Zij het dan dat onze omstandigheden nogal verschilden: hij had op dat moment voor het eerst van zijn leven één bultje bij zijn enkel, na een heerlijke dag in de bergen, maar ik had er onlangs bij het opstaan 42, na alleen maar suf onkruid plukken in mijn groententuintje! En de ongeveer 20 stuks op mijn benen ontwikkelden zich binnen twee dagen ook nog eens tot enorme steenpuisten, zodat ik dàgen lang amper kon lopen...Nadat ik mijn huisarts bij een volgend bezoek verteld had dat volgens de vet mijn enorme jeukende bulten door selvaggiume veroorzaakt worden, schreef hij een lotion voor, waarmee ik mij 's avonds moest insmeren, zodat die beestjes zich 's nachts niet onder mijn huid gaan bewegen, en aldus die bulten veroorzaken. Maar 250 cl van dit enorm stinkende spul, net genoeg voor één superzuinige insmeerbuurt, kost 14 euro. En toen heb ik, gezien de vrij hoge kosten, het werk van het insmeren, én de enorme stank, er tòch voor gekozen om het aantal bulten af te wachten na buiten werken. Bij dat laatste let ik op aansluitende kleding (niet echt fijn in de meer dan 40 graden zomerhitte) en dat ik zoveel mogelijk afstand hou van de grond. Of het daardoor komt of doordat ik erover heen groei: ik heb de laatste 4-5 jaar nog slechts 5 tot 10 selvaggiume-bulten na buiten gewerkt te hebben.

Volgende keer over de adderbeet.

La vita è un'aventura

Gisteren aan het eind van de middag kwam ik met een lading zware spullen in de gemotoriseerde kruiwagen de berg op. Dit rode gevaarte van zo'n 250 kg op rupsbanden gebruik ik al ruim 11 jaar om bouwmaterialen en gasflessen naar mijn huis te transporteren. Maar gisteren ging dat niet goed: de bijna totaal platgesleten rupsbanden slipten continu, en al na een kleine honderd meter van de 250 die ik te gaan heb, was mijn kracht niet groot genoeg om de wagen tegen te houden (laat staan de berg op te duwen), dus die kwam met een aardig vaartje terug naar beneden zetten. Gelukkig stopte hij na enkele meters vrije vlucht in een kuiltje op het pad, en pas toen besefte ik dat ik een ongelukkige plek had uitgekozen om te wachten: één meter verder glijden van de wagen, en ik was geplet geweest tussen de muur die het bovenliggende terras steunt en het rode gevaarte.

Maar dat was niet gebeurd, dus ik hernam de tocht. Al na 2 meter weer een ontzettend slippen en terugglijden, en daarna na weer ongeveer 2 meter lukte het me niet om een scherpe en ook nog eens steile bocht te nemen met deze continu slippende machine. Toen gaf ik het op, en liet met ingehouden adem de wagen ongeveer anderhalve meter teruglopen, waar hij gelukkig weer in een kuiltje tot stilstand kwam, nèt op de rand van het pad (zie de foto). Ik had het trouwens ook voor lief genomen als hij de berg afgedonderd was, want ik had al mijn best gedaan, en kon echt niet méér doen.

Gelukkig had ik, uitzonderingsgewijs, mijn zeer vintage (want ongeveer 8 jaar oud, dik koelkastmodel) mobieltje bij me, dus ik belde klusjesman Idris, die beloofde meteen na zijn douche te komen. Aldus geschiedde, maar hij was nog niet bij mij beland, of zijn vrouw belde om hem te zeggen dat haar huissleutel in het slot was afgebroken, en dat zij dus met hun beide dochtertjes, van één en drie jaar, buitengesloten was. Murphy's law? Hij heeft in elk geval het klusje bij mij afgemaakt, en dus de kruiwagen in het stalletje onder mijn huis gereden. En, zoals ik later aan de telefoon vernam, is ook zijn probleem goed en snel opgelost: een aardige buurvrouw heeft met een pincet de sleutelrest uit het slot gepeuterd.

Exit kruiwagen waarschijnlijk, want nieuwe rupsbanden waren 10 jaar geleden al ruim 500 euro per stuk, en dan is het waarschijnlijk handiger en voordeliger om bovenbuuf Anselmo af en toe met zijn kruiwagen te charteren om iets naar mijn huis te transporteren. Maar dat zou dan vooral om bouwmaterialen gaan, want 25 kg kan ik nog wel de berg op dragen, dus een gasfles van 27 kg zou ook moeten lukken. En gelukkig is er niet meer zoveel te verbouwen.