Dans
Onlangs bezocht ik een voorstelling van Compagnia Artemis Danza. Ik had er hoge verwachtingen van, want vorig jaar vond ik hun ballet op Verdi's 'Traviata' van een adembenemende schoonheid. Hier een prachtige compilatie van ongeveer 12 minuten:
https://www.youtube.com/watch?v=ADysdYJOxns&feature=player_detailpage
Nu zou er gedanst worden op een mix van Wagner's 'Tristan en Isolde' en Verdi's 'Aida', veelbelovend! In het programma las ik dat de muziek bij de voorstelling zonder zang zou zijn. Maar is dan een opera niet speciaal voor zang geschreven? Het kan als een interessant experiment uitpakken, dus ik wachtte af.
Ik kan niet anders zeggen dan dat de dansers zich uit de naad gedanst hebben, maar hadden ze dat maar niet gedaan: voor mij was het te constant teveel gezwaai en gesmijt met alle ledematen en met het hele lijf. Dat geeft mij totaal geen emotie, net zoals ik het gespring en gehuppel op spitzen erg oppervlakkig vind. Ik ben van de langzame bewegingen, daarin zie ik passie en overgave. De af en toe mix met snelle bewegingen accentueert voor mij de langzame.
Nu dit blogje toch over dans gaat, wil ik de trailer van 'PINA' toevoegen. Cineast Wim Wenders maakte enkele jaren geleden deze film over de Oost-duitse choreografe en ballerina Pina Bausch. Ook hier kan ik eindeloos van genieten.
https://www.youtube.com/watch?v=CNuQVS7q7-A&feature=player_detailpage
venerdì 30 agosto 2013
martedì 13 agosto 2013
Vivere nella natura
Sinds een week of twee heb ik een nieuwe huisgenoot: Arthur de spin. Huisgenoot is wat overdreven: hij of zij woont buiten, in het hek naast de patio. Daar heeft hij in de passieplant zijn trechtervormig huis en uitgebreide jachtveld opgetrokken, van een zeer dicht wittig spinsel, waarin geen patroon te ontdekken valt. Het is een lichtbruine spin van ongeveer een cm lang, met 2 rijtjes zwarte pitjes op zijn rug; gelukkig geen rode, want die zijn giftig. Zijn ontdekking herinnerde me aan Arturo de spin in Murlo, vorige zomer. De huisbewoner had zelfs een briefje opgeprikt bij zijn webje: "Woning van Spinnetje Arturo, huurder van dit gat in de muur. Niet storen! Ciao". Een humoristische dierenvriend! Dus een naam voor mijn eigen huisspin was gauw gevonden.
De lucertole (hagedisjes) laten zich wat minder zien sinds de katten er jacht op maken. Gelukkig heb Luna en Stella nog nooit kunnen betrappen op het vangen van een gecco (schonkig hagedisje met zuignappootjes) of een amaro (grote gifgroene beschermde hagedis van soms wel 50 cm lang):
maar ik heb wel al meerdere keren een padje moeten redden, en zelfs een keer een slang van ruim een meter. Deze hadden de poezen trots vòòr mijn deur gelegd, gelukkig bewoog ze nog en zag ik geen wonden, dus heb ik de katten even binnen opgesloten en haar naar wat groen gebracht. Ik had natuurlijk eerst goed gekeken of het een adder was of een slang, gelukkig het laatste, te zien aan de lange staart, de kleur, de bek en de ogen. Al snel was ze verdwenen, ze mankeerde dus inderdaad niets.
Over de buizerds, vleermuizen, everzwijn, uilen, vuurvliegjes, aardwormen, zwaluwen, dagkrekels, nachtkrekeltjes, merels, muizen en ratten, slakken, kolibrievlinders, ijsvogels, bosmieren, bijen, tijgermuggen en vele andere insecten een volgende keer.
Tot slot van dit blogje een ode aan de flora: 's ochtends is het pad dichtbij huis omgeven door vele lichtblauwe bloemen van de cichorei. Hier een filmpje van een week geleden rond 9 uur. Met veel vogelgezang, maar, om Kees van Kooten te parafraseren: de honderdduizend krekels stonden toen duidelijk nog niet aan!
Sinds een week of twee heb ik een nieuwe huisgenoot: Arthur de spin. Huisgenoot is wat overdreven: hij of zij woont buiten, in het hek naast de patio. Daar heeft hij in de passieplant zijn trechtervormig huis en uitgebreide jachtveld opgetrokken, van een zeer dicht wittig spinsel, waarin geen patroon te ontdekken valt. Het is een lichtbruine spin van ongeveer een cm lang, met 2 rijtjes zwarte pitjes op zijn rug; gelukkig geen rode, want die zijn giftig. Zijn ontdekking herinnerde me aan Arturo de spin in Murlo, vorige zomer. De huisbewoner had zelfs een briefje opgeprikt bij zijn webje: "Woning van Spinnetje Arturo, huurder van dit gat in de muur. Niet storen! Ciao". Een humoristische dierenvriend! Dus een naam voor mijn eigen huisspin was gauw gevonden.
De lucertole (hagedisjes) laten zich wat minder zien sinds de katten er jacht op maken. Gelukkig heb Luna en Stella nog nooit kunnen betrappen op het vangen van een gecco (schonkig hagedisje met zuignappootjes) of een amaro (grote gifgroene beschermde hagedis van soms wel 50 cm lang):
maar ik heb wel al meerdere keren een padje moeten redden, en zelfs een keer een slang van ruim een meter. Deze hadden de poezen trots vòòr mijn deur gelegd, gelukkig bewoog ze nog en zag ik geen wonden, dus heb ik de katten even binnen opgesloten en haar naar wat groen gebracht. Ik had natuurlijk eerst goed gekeken of het een adder was of een slang, gelukkig het laatste, te zien aan de lange staart, de kleur, de bek en de ogen. Al snel was ze verdwenen, ze mankeerde dus inderdaad niets.
Over de buizerds, vleermuizen, everzwijn, uilen, vuurvliegjes, aardwormen, zwaluwen, dagkrekels, nachtkrekeltjes, merels, muizen en ratten, slakken, kolibrievlinders, ijsvogels, bosmieren, bijen, tijgermuggen en vele andere insecten een volgende keer.
Tot slot van dit blogje een ode aan de flora: 's ochtends is het pad dichtbij huis omgeven door vele lichtblauwe bloemen van de cichorei. Hier een filmpje van een week geleden rond 9 uur. Met veel vogelgezang, maar, om Kees van Kooten te parafraseren: de honderdduizend krekels stonden toen duidelijk nog niet aan!
Iscriviti a:
Post (Atom)
