De zomer van de zwemband
Ik kocht ergens in mei een zwemband, niet in kindermaat, maar een enorme, formaat nog groter dan de vrachtwagen-binnenbanden waarin ik in mijn kindertijd heerlijk ronddreef op verschillende wateren. Want dit wilde ik wéér: mijmerend ronddobberen, hang-zittend in zo’n band.
De eerste keer dat ik ermee in zee wilde gaan bleek er een mij onbekend soort ventiel op te zitten: je moet dit met je tanden een beetje plat bijten, en ondertussen blazen. Geen eenvoudige opgave, het kostte me ongeveer een half uur.
Toen ermee het water in, maar al meteen benaderde mij een meisje van een jaar of acht met de vraag of zij de band mocht gebruiken. Omdat ik me enorm verheugd had op dit mijmerend ronddrijven in mijn band, had ik daar totaal geen zin in. Maar zij bleef een kwartier lang aandringen, dus de lol was er voor mij toen wel af.
De tweede keer dat ik met mijn band in zee ging, waren de golven te hoog, dus van zachtjes ronddobberen kwam niet veel. Het steeds weer door ruige schuimende branding overspoeld en omvergegooid te worden had ook wel wat, maar ik was meer in de stemming voor kalm drijven.
Deze tweede keer was ongeveer 6 weken na de eerste, en in die tussentijd ging ik elke week met een autoloze vriendin zowel haar als mijn wekelijkse vracht boodschappen halen, en voor de band was dus in de auto geen plaats (omdat het opblazen zo’n karwei is, liet ik de band niet leeglopen, en omdat ik aan een voetpad in de bergen woon, was het handiger om de opgeblazen band in de auto te laten). Dus droeg ik elke keer de band haar huis in, en nadat haar boodschappen uit de auto gehaald waren, ging de band er weer in. Bijna elke keer, want één keer vergat ik hem natuurlijk, dus had zij een week lang gezelschap van De Band.
Deze zomer gingen we ook eens met z’n vieren een uitstapje maken in mijn autootje, en mijn reisgezelschap liet de band half leeglopen, om meer plek te hebben. Dus droeg ik daarna enkele weken lang een half-opgeblazen band het huis van mijn autoloze vriendin in en uit, nog steeds in de hoop binnen korte tijd heerlijk in zee erin te kunnen ronddobberen.
Maar eerst moest ik met de hond naar de doe-het-zelf hondenwassalon, per auto, met als gevolg: lekke band!: een door één van zijn nagels veroorzaakte winkelhaak van ongeveer één vierkante centimeter, dus plakken leek mij ondoenlijk. Maar in verschillende winkels vond ik geen nieuwe zwemband van dit formaat, dus reparatie leek tòch de enige mogelijkheid, wilde ik dit seizoen nog ooit mijmerend dobberen. Hetgeen uiteindelijk zòmaar lukte, met een stukje zelfklevend plastic, eigenlijk bedoeld om luchtbedden te plakken.
Even daarna mijn jaarlijkse snorkeldagje in Riomaggiore, Cinque Terre. De geplakte band (inmiddels toch maar leeg laten lopen) mee in de trein, maar het bleek daar door ruige zee al moeilijk om alleen mijzelf zonder al te veel schrammen vanaf de steile rotsen in en weer uit zee te manoeuvreren, laat stààn met een zwemband. Opgeblazen had ik deze inmiddels wel, dit keer door meer ervaring in slechts een kwartier. Maar toch nog zonde om weer leeg te laten lopen, dus met deze enorme band in de trein terug.
Enkele dagen later weer eens naar 'mijn' strand hier in Forte dei Marmi, en daar heb ik dus eindelijk een poos heerlijk rustig rondgedreven in mijn zwemband. Omgeven door het knuffelig-zachte plastic en omspoeld door zijig zeewater. Verrukkelijk!