Etrusken 2

Enkele dagen na het bezoek aan het Etruskisch museum besluiten we de opgravingenplek te (be)zoeken, de Poggio Civitate dus. Een jong meisje op straat legt ons uit dat we op de weg richting zuiden, achter een frantoio (olijfolieperserij) rechtsaf moeten, en dan is het daar ergens in de bossen. "Maar het is moeilijk te vinden, en er is bovendien praktisch niets te zien".

Meteen na de frantoio gaat de asfaltweg over in een smallere grintweg, die ook nog eens sterk stijgt. Na ongeveer een halve kilometer arriveren we bij een groot huis, waar we zeer enthousiast door twee honden en een poes verwelkomd worden. Maar er is niemand buiten om de weg aan te vragen, en ik wil niet storen in de siestatijd, dus zit er niets anders op dan op goed geluk wat bospaden in te rijden. Deze zijn ongeveer zo breed als mijn autootje, van grof grind met vele kuilen, en continu stijgend en dalend. Maar mijn 19-jarige Opel Corsaatje heeft nooit ergens moeite mee, en ik vind de naar binnen zwiepende en langs de auto krassende takken heerlijk avontuurlijk. Enkele minuten nadat we op een plat stuk gearriveerd zijn, dat volgens mijn gezelschap best wel eens de opgravingenplek zou kunnen zijn, maar volgens mij niet, bereiken we een vrij uitgestrekte hoogte, en hier zie ik al na een paar stappen vanaf het bospad grote lichtgekleurde tamelijk vierkante stenen nèt iets boven de grond uitsteken. 'Dit zou het kunnen zijn', denk ik, en loop enthousiast verder. Inderdaad verderop steeds meer tekenen dat hier opgegraven is: rechthoekige vakken met donkerder aarde dan de omgeving, hier en daar een rest van een mogelijk muurtje, enkele rode vlaggetjes aan stokken, en op een aantal plekken is te zien dat er onder het aardoppervlak iets in dik doorzichtig plastic ingepakt is. Al met al inderdaad niet erg sensationeel, maar mij en mijn reisgezelschap doet het heel veel om op de plek te staan waar meer dan 2500 jaar geleden de mensen gewoond hebben wier parafernalia we in het museum in Murlo gezien hebben. Die grote hofstede van ruim 60 meter lang en breed, met die prachtige dakversieringen, vele kamers en zelfs een rioleringssysteem, heeft dus hier gestaan! En natuurlijk zijn we ook uitgelaten over het feit dat we dit zomaar in één keer gevonden hebben, via uiterst smalle en ruige bospaadjes, met een autootje dat nu al 19 jaar lang trouw dienst doet, en niet terugschrikt voor Cameltrofee-achtige omstandigheden als deze.