Vorst


Bbbbrrrr........ kom net binnen na een aantal planten ingepakt te hebben tegen de vorst Er was nog geen vorst voorspeld voor deze nacht, maar het water in Bucks (=mijn Pastore Maremmano) drinkbak buiten was al geheel bevroren rond 10 uur. Heb dus de beide citroenboompjes ingepakt, en daarna de plastic hoes deels over de mini-plantenserre, met daarin een aantal super-vorstgevoelige planten, getrokken; in het donker lukte me dit niet helemaal, dus morgen verder.

Deze kou herinnert me sterk aan de afgelopen 10 winters die ik hier in het bovenappartement heb doorgebracht, zòòònder efficiente verwarming. Het ergste was het 's ochtends opstaan in een slaapkamer met een temperatuur van 4 graden.....BBBBBRRRRR in het kwadraat!!!!.En daarna: razendsnel mijn gezicht, oksels en kruis wassen bij een superklein electrisch kacheltje in de badkamer........daarna in de keuken bij een idem mini-kacheltje nòg sneller ontbijten. En vervolgens bracht ik vele dagen als volgt door: een half uur buiten werken in de zon (met 2 truien en jas aan), bijvoorbeeld om val-appeltjes te schillen voor appelmoes, kleding te verstellen en stoppen, een brief schrijven......, en vervolgens een half uur in de kou binnen werken, na nòg een jas extra aangedaan te hebben: beetje computeren, huishouden, strijkje, handwas. En dit vervolgens enkele keren herhalen, totdat de zon achter de bergrug verdwenen was.

Ik had wèl al metéén in mijn eerste jaar hier een complete CV-installatie aangelegd, van 13 radiatoren plus een zeer potenet ketel, voor ongeveer 12.000.000 lire, dus zo'n 13.000 gulden. Maar ondanks werkelijk alle beloftes van de burgemeester, is er nooit een gasleiding tot mijn huis, en de huizen hoger aan het pad, aangelegd. Je kunt dus hier in Italie niet op een burgemeester vertrouwen. Ik heb zelfs handtekeningenacties gehouden onder alle bewoners van het pad, maar ook dat had geen effect bij het gemeentebestuur.

Nu verwarm ik de woonkamer met airconditioning, op elektriciteit.

Radiostilte

Al bijna 3 maanden geen blog, constateer ik. Met slechts een weinig schaamrood op de kaken, want de grootste schuld hieraan ben ik niet zelf: van half september tot half oktober was ik in Nederland om mantelzorg te verlenen aan mijn oude (93 jaar) vader, en nèt een week weer op mijn stek in Italie zijnde, sloeg een bliksem mijn laptop en veel van de overige telefoon- en elektra- lijnen en apparaten aan flarden. De pc-winkel beloofde op Internet naar een 2e-hands motherboard voor mijn Packard Bell te kijken, maar kwam daar door tijdgebrek nooit aan toe, dus na ongeveer 5 weken besloot ik dan maar een nieuwe machine inclusief nieuw ADSL-modem aan te schaffen. De telefoonlijn was inmiddels (na ongeveer 4 weken!) gerepareerd, mijn ongeveer 8 jaar oude handsfree heeft de aanslag overleefd, ik kan wel even zonder antwoordapparaat leven, en over wèlke nieuwe printer wordt nagedacht.

Voor schade door het weer ben ik verzekerd, maar het duurste doorgebrande apparaat is natuurlijk de laptop; slechts 1,5 jaar geleden voor ongeveer 700 euro gekocht, maar de marktwaarde bedroeg nog ongeveer de helft. Ik ben dus heel benieuwd hoeveel straks de vergoeding daarvoor zal bedragen. De man van de verzekering zelf, waar ik aangifte ging doen, zei mij de schade op te voeren "anders ben je een dief van eigen portemonnee" bijvoorbeeld de kosten van de electricien : "Laat hem mij maar bellen, dan leg ik het hem uit". Dit verbaasde mij natuurlijk hogelijk, maar ik had het eigenlijk wel kunnen verwachten van een land waarvan zelfs de politie mij jaren geleden aanspoorde om de handtekening van iemand anders na te bootsen.

Egelnest

Ik realiseer me nu dat ik het filmpje dat ik van een zich ontrollend egeltje heb gemaakt, nog niet op mijn blog gezet heb. Bij deze.

Augustus-oogstmaand

In mijn geval wil dat zeggen: vooral de vijgen. Ongeveer 2,5 maand geleden was er ook al een kleine oogst. Dat doet mijn boom sinds 2 jaar: twee keer vruchten produceren. De lente-oogst bestond uit slechts enkele tientallen vijgen en daarna vielen er van de kleine nieuwe vruchten wel 500 af. Geen idee waarom, herinner me dit niet van andere jaren. Googelen leerde me dat ze misschien onbevrucht waren; want een vijg is eigenlijk een bloem, en dient binnenin bevrucht te worden door een sluipwespje.

Gelukkig bleef er nog genoeg hangen, en inmiddels heb ik al 3 dienbladen vol geoogst. Zie de foto met de balpen als maat (de blauwe besjes zijn mijn druiven, heel klein dus). Van de eerste lichting jam gemaakt, van de 2e chutney, resp. 15 en 13 potten. In de pannen op de foto pruttelt de jam. De jam behoudt aardig z'n kleur omdat ik met fruttapec werk, de appel-pectine die lang koken overbodig maakt. Ook hoeft er met deze pectine minder suiker in, een voordeel, want vijgen zijn al zo zoet. Fruttapec is de opvolger van Opekta, dat ik me nog van mijn moeder herinner. Otto Frank, de vader van Anne, was hoofd van de Amsterdamse Opektafabriek.

Dat er insecten of andere beestjes in vijgen gezeten hebben is te zien aan de miniskule bruine bolletjes, duidelijk hun excrementen, die in sommige vijgen aanwezig zijn. Meestal probeer ik het grootste deel van deze poepjes eruit te snijden, maar ik werk niet met een vergrootglas, dus er zullen er vele blijven zitten. Misschien geeft dat wel de verukkelijke smaak aan vijgenjam, 'la regina delle marmellate' (koningin van de jams) zoals men hier zegt. En het bereidt ons al wat voor op de tijd dat we als bron van proteïnen insecten moeten gaan eten.

Cimiteri

Italiaanse kerkhoven, cimiteri, tonen vele weemoedige maar prachtige marmeren beelden.

Graffiti

Ik heb hier al zoveel bijzondere graffiti gezien, dat ik daar een blogje aan wil wijden. Misschien/waarschijnlijk lijken de graffiti in de grote Italiaanse steden méér op de Nederlandse en internationale, maar hier in de streek zie ik vooral leuke en ontroerende, maar òòk zeer politieke. Dus van alle plaatjes.

Vertalingen, van beneden naar boven:

'Ultraricchi dimmerda' = letterlijk 'Extreemrijken van stront', ofwel 'Klote-extreemrijken'. Ik kende tot nog toe het woord dimmerda nog niet, alleen di merda.

'Il nostro sbaglio è stato di non avere sterminati tutti', Duce = 'Onze fout is geweest dat we ze niet allemaal uitgeroeid hebben, Duce'.

'GRAZIE PER VIVERE UN SOGNO' = letterlijk 'dankje wel voor het leven als een droom', dus het leek mij een schrijfsel van een verliefd iemand. Maar 'Vivere un sogno' is ook de titel van een film over een voetballer, dus misschien is de kreet gewoon van een fan, en heeft niets met romantiek te maken.

'Ho voglia di te' en 'Io e te tre metri sopra il cielo' horen duidelijk bij elkaar, de eerste wil zeggen 'Ik heb zin in je', de tweede 'Ik en jij drie meter boven de hemel'. De verliefde schrijver heeft gebruik gemaakt van de romantische titel van een film uit 2004 over een kalverliefde, 'Tre metri sopra il cielo'.

'-militari, + reddito' luidt vertaald 'Minder militairen, meer loon'. Zelden heb ik zo'n korte maar krachtige kreet gezien.

Egels II
Laatste nieuws: het zijn 4 jonkies, maar de moeder is er vanmiddag niet bij. Ik dacht dat ze alleen's nachts er opuit gingen...
N.a.v. mijn egelnest heb ik wat filmpjes over egels op youtube bekeken, maar jammer genoeg lukt het me van slechts één om de link hier in mijn blog te zetten, van de zwemmende egel, zie hieronder. Een andere zeer interessante vind ik die van een egel die het op een schreeuwen zet, dat klinkt als het huilen van een kind. Als je de zoekterm crying hedgehog op Youtube intikt, moet hij eruit rollen. De egel is zo te zien bij een dierenarts, er lijkt ook een assistente te zijn, dus het ziet er allemaal echt uit, maar ik wist niet dat egels zo'n enòrm en menselijk geluid kunnen voortbrengen.
Er zijn ook wat filmpjes van boze egels (die blazen en sputteren) en er is er een van een dromende, die dus met de pootjes beweegt in zijn slaap.

Hieronder in paarse letters de link voor de zwemmende egel, die erg graag op zijn rug drijft. Doet me denken aan de twee otters die elkaars voorpoot vasthouden, loom op hun rug drijvend in een bassin van een Amerikaanse dierentuin. Het was een half jaar geleden het meest bekeken filmpje op youtube, en het is dan ook erg aandoenlijk, zèker als één van hen de poot van de ander weer grijpt nadat ze door de stroming van elkaar losgeraakt zijn. Wat beide filmpjes, dus de otters holding hands en de zwemmende egel gemeen hebben zijn de voor ons wat overdreven aandoende Amerikaanse uitroepen: 'How cute........so exiting............oh my God...........amazing.........oohhh look.......sòòòòòò cùùùùùte!'
The swimming hedgehog.

Egels





Zojuist een egelnest ontdekt in mijn tuin, dat vind ik zò leuk! Het bestaat m.i. uit de moeder en 2 kids.


The story. Vanochtend vond ik in de smalle ruimte tussen de muur en een langwerpige bloembak wéér een vrij groot (7 bij 1,5 cm) excrement, zoals ik er vorig jaar zomer al twee vond op dezelfde verhoging op mijn binnenplaats. Ik had vorig jaar regelmatig een enorme pad gezien op deze verhoging, en uit het 'Poepboek' op Internet leidde ik toen af dat het van een pad moest zijn, gezien kleur en inhoud (veel insectenvleugels en -schildjes), maar de grootte leek me absurd. Toen ik vanmiddag weer eens het poepboek googelde, en alle foto's bekeek, leek het me eerder van een egel, en dus ging ik kijken onder een grote plant (ik noem deze vuurpijl, omdat de oranje-gele 10-20 cm lange bloemen op vuurpijlen lijken) en meteen was het raak: er schimmerden witgrijze naaldachtige vormen. Ik keek een halve seconde, raakte toen nog even één van de naaldenbergjes aan (dit bewoog, een ander niet, dus: minstens 2 egels) en dekte snel alles weer toe.

Op de ene foto hierbij zie je de keutels van vorig jaar, de linker vers, de rechter minstens 1 dag oud; enorme excrementen, zelfs groter dan die van mijn katten! Het andere plaatje is van Internet geplukt: schattige egelbabies!

Ik heb inmiddels advies gevraagd aan de egelpagina van Startpagina, hoe nu het best hiermee om te gaan. Jaren geleden vroeg ik advies over eendeneieren aan het prikbord van de Kippenpagina van Startpagina, en kreeg binnen een dag antwoord op mijn vraag. Fantastisch, dit internettijdperk!

Oerol

Hoewel het al vrij lang geleden is (11-20 juni), hier toch een blogje gewijd aan Oerol. Ik was er voor het eerst, en vond het geweldig. Zowel de betaalde voorstellingen, het straattheater, de kersenbieren, het eindeloos fietsen over het mooie Terschelling, het kamperen, en het contact met medefestivalgangers en -kampeerders. Van een verpletterende schoonheid vond ik de dansvoorstelling 'Mirrormirror' van Stalker Teatre uit Australie: hangend aan en in touwen omzeilden ze de zwaartekracht, en konden aldus schitterende en vaak lome bewegingen maken. Een en ander weerspiegeld, want op de dansvloer lag een laagje water. Ook de dans '15 minute universe' van de jonge Nederlandse choreograaf David Middendorp vond ik prachtig: twee dansers in communicatie met lichtcirkelprojecties op de vloer. En in 'Frei Korper Kultur' van de Belgische Club Guy en Roni zat een heel mooie en inventieve pas-de-deux waarbij de twee dansers zich hulden in en speelden met twee tentjes. Grappig waren 'De schapelaar', 'Potvisch' en straattheater 'De mobiele eenheid', aangrijpend 'De helaasheid der dingen' (ook verfilmd) en 'Eclips' (met ijle saxofoonmuziek over het avondlijke duin).

Tijdens de voorstellingen mocht niet gefotografeerd of gefilmd worden, maar voor geïnteresseerden is er van praktisch alles iets op Youtube te vinden. En ik sta graag open voor vragen en opmerkingen, direct op dit blog of op vandeneertwegh@interfree.it

Hier de bijschriften van de foto's, van onder naar boven:

Mijn tentje en gehuurde fiets naast een weide met afwisselend paarden en koeien.

Schoonheid op hoog niveau.

Belgische ongein bij de Potvisch.

Heel mooie begeleiding door Joris Vanvinckenroye op bas bij voorstelling 'De gehoornde man'

Waarzegster in West-Terschelling

Wadwandeling

Een van de vele bieren van Terschellinger wilde kersen, dit keer op Het Groene Strand, het festivalterrein in West.

Brugmansia

Na de laatste lange tekstblog, ben ik toe aan een wat gemakkelijker blogje met veel foto's: van de Brugmansia, de plant met de grote hangende kelken. Ik heb een roze, ook wel Brugmansia versicolor geheten, hij bestaat ook in het geel en wit.

Op de foto's zie je de verschillende stadia (de dichte bloem is geel, de pas-open bloem lichtroze, de ver-open bloem is donkerroze), hoeveel bloemen de struik zomer 2008 droeg (overzichtsplaatje is van halve struik), hoe groot een bloem is (foto met mijn vingers).

Ik zelf vind de bloemen van een adembenemende schoonheid. Geen wonder dat ze ook wel Angels trumpets genoemd worden!

Adderbeet

In juli 2006 werd Buck door een adder gebeten. Ik hòòrde het zowat gebeuren, dwz een geblaf van Buck en buurhond Raisa, en het gesis van de adder. Ik had die adder in wat stenen achter de buitendouche wel al eens gezien, maar wist niet hoe ik het beestje weg kon krijgen en, er vanuit gaande dat een adder altijd voor mensen zal vluchten, liet ik het maar zo. Genoeg andere problemen aan mijn hoofd.

Eind van die middag was buurhond Raisa naar Buck gekomen, en om hem wat meer ruimte te geven om samen te spelen had ik de lijn van Buck wat langer gemaakt. Daardoor kon hij dichter bij die adder komen, die dus opeens deze enorme en luid blaffende honden voor zich moet hebben zien opdoemen, terwijl zij waarschijnlijk niet weg kon schieten, in elk geval niet naar achteren.

Vanuit mijn hangmat rende ik naar de plek des onheils, en zag daar Buck achter zijn hok liggen, iets wat hij nooit doet als hij geen behoefte heeft aan dit schaduwplekje als de zon al weg is. Hij kwam overeind toen hij mij zag, maar zakte meteen door alle vier zijn poten. Toen wist ik het wel zeker, dus probeerde meteen mijn eigen dierenarts te bellen, plus een dierenasiel, maar de eerste gaf geen gehoor (hij werkt part-time) en de tweede kon niet komen. De derde vet beloofde om meteen na zijn spreekuur te komen, dat was nog ruim een uur wachten, dus ging ik maar naast Buck zitten, om hem gezelschap te houden in zijn doodsstrijd. Maar hij leefde nog toen de dierenarts kwam, deze gaf hem meteen een cortisoninjectie. Hij kon toen weer lopen, dus we gingen naar binnen. Daar spoot Buck na enkele minuten een dikke straal puur bloed uit zijn achterste (gif schijnt je organen kapot te maken, dààraan ga je dood) en ik dacht: 'Nu valt hij dood neer'. Maar dat gebeurde weer niet, hij ging naast het bed liggen en raakte in coma. Dat is hij 3 dagen en nachten geweest, en toen hij weer bijkwam was hij te slap om te eten, drinken, plassen of poepen. Ik ging hem dus met een enorme spuit water in zijn bek druppelen, potjes babyvoeding idem via de spuit op zijn tong, hem luiers voor incontinenten om-plakken (die bleven niet lang zitten maar omdat hij zich niet bewoog voldeden deze ook als hij erop lag; ik was bang dat anders zijn plas door de dunne vloer in de slaapkamer van de benedenburen zou belanden!), naast de cortison-, vitamine- en diuretische injecties die ik hem moest geven, de infusen met fysiologische zout- en suikeroplossingen en oraal de paraffine-olie om af te gaan. Alles twee tot drie keer per dag, en een week lang, schat ik, waarin ik halverwege buurvrouw Margaret vroeg om mij te helpen hem te keren, omdat hij immers steeds op zijn natte luiers lag. Na ongeveer een week begon hij te bewegen, met alle vier zijn poten plat op de vloer gestrekt, dus meer dan als een zeehond schuifelen was het niet. Gelukkig is het in die schuifelperiode slechts enkele keren voorgekomen dat ik diarree moest ruimen, en zodoende heb ik een keer 's ochtends vroeg de dierenarts in pyama ontvangen, omdat ik verkoos de slaapkamervloer (bestaande uit oude plavuizen met diepe richels ertussen) schoon te maken boven mijn eigen toilet te maken.

Op een nacht was hij, al schuifelend, met één achterpoot achter een poot van het bed blijven haken, en hij heeft daar blijkbaar uren liggen worstelen, want de knieen van beide achterpoten waren grote wonden geworden. Dus die moesten vanaf toen ook behandeld worden, maar verband bleef er natuurlijk niet zitten, dus ik hoopte maar dat de zalf zijn werk ook zonder windselbedekking zou doen, door deze vaker erop te smeren.

De dierenarts, die de eerste dagen elke ochtend om 8 uur is gekomen, en daarna elke tweede dag, zei na een dag of tien dat Buck nu op zijn poten gezet moest worden om te lopen, want als hij dat niet snel zou doen, zouden zijn spieren te slap geworden of misschien zelfs teveel weggeteerd zijn, dat herinner ik me niet precies meer. Dus hing ik een enorme katrol in een balk van de slaapkamer, hing daaraan een hangmat, en vroeg een vriend om twee keer per dag te helpen met deze hond van ruim 45 kg op te takelen. De hangmat stroopte daarbij op tot een soort dik touw onder zijn achterlijf, dus ik moest zijn voorlijf met eigen kracht tillen. Een geluk bij een ongeluk was dat hij gewend was om zijn poten speels tegen mijn voeten en benen te duwen als ik dicht bij hem stond, en ik maakte daar altijd nog meer een spelletje van door 'spingere, spingere' (duwen) te zeggen, waarop hij zijn poten nog strakker tegen me aanduwde. Dat spingere riep ik nu weer zodra zijn voetzolen op de vloer stonden, en zowaar ging hij steeds meer en beter op zijn poten staan.

Dus al snel met hem naar buiten aan de lijn, maar daarvan was hij de eerste dagen al na enkele meters moe, ging zitten en was niet meer vooruit te branden, dan na een lange rustperiode. Het leek me beter voor hem èn voor mijn slaapkamer als hij de hele dag buiten zou doorbrengen, maar de vet zei dat ik goed moest oppassen voor vliegen, die graag hun eitjes in de wonden van een verzwakt dier leggen, zodat dit na een poos, als de eitjes zijn uitgekomen, van binnenuit opgevreten wordt door de maden, en alsnog sterft; hij had dat in zijn praktijk regelmatig zien gebeuren. Dus maakte ik voor Buck buiten een tent van doeken en als frame twee tafels, stoelen, en een hek. Mèt een ventilator erin, omdat vliegen niet van wind houden èn om het voor Buck zelf wat te verkoelen. Deze tent zie je hierboven op de beide foto's, de filmpjes tonen de verzorgingsspullen, Buck aan het infuus en hoe hij als een zeehond schuifelt.

Hij heeft het allemaal overleefd, en was al heel snel weer de oude. En een half jaartje later won hij zelfs de twee hoogste prijzen op een regionale hondenwedstrijd! Waarvan een foto in het vorige blog.

Buck, Pastore Maremmano

Voordat ik een blogje ga wijden aan hoe mijn hond Buck in augustus 2006 werd gebeten door een adder en hoe ziek hij daarvan is geweest, eerst wat plaatjes van deze ongeveer 45 kg wegende 'ijsbeer'. Op de bovenste foto (die ik als onderste bedoeld had; maar daarvoor zou ik dus moeten beginnen met het plaatsen van de onderste) ligt hij naast de twee prijzen die hij in maart 2007 gewonnen heeft: twee enorme bekers, beide de hoofdprijs in de belangrijkste categorieen. Maar het meest bijzondere vind ikzelf dat hij deze prijzen gewonnen heeft ongeveer een half jaar na de bijna dodelijke adderbeet. Waarover binnenkort meer.

Een Pastore Maremmano, de naam zegt het al, is een herdershond uit de
Maremma, de meest zuidelijke streek van Toscane. Een Pastore Maremmano lijkt op een Pyrenese Berghond en op nog 2 andere grote witte honden, een Poolse en een Hongaarse, als ik me niet vergis. Buck heb ik gratis opgehaald, omdat hij anders zou worden afgemaakt; niet veel mensen willen blijkbaar zo'n grote hond, en dan ook nog eens een mannetje.

Ongedierte

Vanmiddag bij het grote schoonmaak houden in de cantina (mijn bovengrondse kelder, waar vòòr mijn komst wijn gemaakt werd, vandaar de naam cantina) kwam ik veel rattenkeutels tegen. En òòk een aantal voorwerpen die door hun (ik ga uit van het meervoud, gezien de hoeveelheid keutels plus de schade) nestdrang naar de vernieling geholpen zijn : een antieke gehaakte sprei, mijn langlaufskischoenen, de kunststof pijpen en bochten aan de dubbele badkamerkraan (deze ligt hier voor een eventuele andere bestemming of voor verkoop), de kraag van een mohair trui.....
Het ontroert mij dat deze prachtige diertjes al deze materialen afknagen om nestjes voor hun nageslacht te maken, en de schade aan bovengenoemde spullen kan me ook niet zoveel schelen. Maar ik ben wel bang voor de ziektes die ratten en muizen overbrengen, zéker als ze in huis komen. Dat laatste is enkele jaren geleden voor het laatst gebeurd, en toen hadden ze veel levensmiddelen aangeknaagd, dus die heb ik allemaal weggegooid. Ook gebeurde toen het volgende, dat mij echt angst berokkende: ik loop dorstig de keuken in, zie daar een glas op het aanrecht staan, tap dat gehaast vol kraanwater, en drink het gulzig op. Bij de laatste slok zie ik op de bodem twee muizenkeutels liggen, en mijn angst ging meteen met mij op de loop: nu heb ik via hun poep vast die vreselijke ziekte opgelopen. Enfin, na meer informatie hierover ingewonnen te hebben bleek de kans hierop wel mee te vallen, en inderdaad deden er zich binnen enkele dagen totaal geen verschijnselen voor van een mogelijke besmetting......

Nu ik het toch over het wonen in de natuur heb: ik word al zo lang als ik hier woon geplaagd door de zg selvaggiume , een microscopisch klein teekje waarvoor ik dus blijkbaar allergisch ben. Als ik ook maar even in de moestuin of in het groen op mijn zitterras gewerkt heb, wreekt zich dat meteen de volgende ochtend in vele enòrm jeukende bulten. Mijn huisarts wist geen antwoord op mijn vraag wat dit was en hoe ik het zou kunnen voorkomen, maar even later was ik toevallig bij mijn dierenarts met de hond, en die had persoonlijk ervaring met dit teekje. Zij het dan dat onze omstandigheden nogal verschilden: hij had op dat moment voor het eerst van zijn leven één bultje bij zijn enkel, na een heerlijke dag in de bergen, maar ik had er onlangs bij het opstaan 42, na alleen maar suf onkruid plukken in mijn groententuintje! En de ongeveer 20 stuks op mijn benen ontwikkelden zich binnen twee dagen ook nog eens tot enorme steenpuisten, zodat ik dàgen lang amper kon lopen...Nadat ik mijn huisarts bij een volgend bezoek verteld had dat volgens de vet mijn enorme jeukende bulten door selvaggiume veroorzaakt worden, schreef hij een lotion voor, waarmee ik mij 's avonds moest insmeren, zodat die beestjes zich 's nachts niet onder mijn huid gaan bewegen, en aldus die bulten veroorzaken. Maar 250 cl van dit enorm stinkende spul, net genoeg voor één superzuinige insmeerbuurt, kost 14 euro. En toen heb ik, gezien de vrij hoge kosten, het werk van het insmeren, én de enorme stank, er tòch voor gekozen om het aantal bulten af te wachten na buiten werken. Bij dat laatste let ik op aansluitende kleding (niet echt fijn in de meer dan 40 graden zomerhitte) en dat ik zoveel mogelijk afstand hou van de grond. Of het daardoor komt of doordat ik erover heen groei: ik heb de laatste 4-5 jaar nog slechts 5 tot 10 selvaggiume-bulten na buiten gewerkt te hebben.

Volgende keer over de adderbeet.

La vita è un'aventura

Gisteren aan het eind van de middag kwam ik met een lading zware spullen in de gemotoriseerde kruiwagen de berg op. Dit rode gevaarte van zo'n 250 kg op rupsbanden gebruik ik al ruim 11 jaar om bouwmaterialen en gasflessen naar mijn huis te transporteren. Maar gisteren ging dat niet goed: de bijna totaal platgesleten rupsbanden slipten continu, en al na een kleine honderd meter van de 250 die ik te gaan heb, was mijn kracht niet groot genoeg om de wagen tegen te houden (laat staan de berg op te duwen), dus die kwam met een aardig vaartje terug naar beneden zetten. Gelukkig stopte hij na enkele meters vrije vlucht in een kuiltje op het pad, en pas toen besefte ik dat ik een ongelukkige plek had uitgekozen om te wachten: één meter verder glijden van de wagen, en ik was geplet geweest tussen de muur die het bovenliggende terras steunt en het rode gevaarte.

Maar dat was niet gebeurd, dus ik hernam de tocht. Al na 2 meter weer een ontzettend slippen en terugglijden, en daarna na weer ongeveer 2 meter lukte het me niet om een scherpe en ook nog eens steile bocht te nemen met deze continu slippende machine. Toen gaf ik het op, en liet met ingehouden adem de wagen ongeveer anderhalve meter teruglopen, waar hij gelukkig weer in een kuiltje tot stilstand kwam, nèt op de rand van het pad (zie de foto). Ik had het trouwens ook voor lief genomen als hij de berg afgedonderd was, want ik had al mijn best gedaan, en kon echt niet méér doen.

Gelukkig had ik, uitzonderingsgewijs, mijn zeer vintage (want ongeveer 8 jaar oud, dik koelkastmodel) mobieltje bij me, dus ik belde klusjesman Idris, die beloofde meteen na zijn douche te komen. Aldus geschiedde, maar hij was nog niet bij mij beland, of zijn vrouw belde om hem te zeggen dat haar huissleutel in het slot was afgebroken, en dat zij dus met hun beide dochtertjes, van één en drie jaar, buitengesloten was. Murphy's law? Hij heeft in elk geval het klusje bij mij afgemaakt, en dus de kruiwagen in het stalletje onder mijn huis gereden. En, zoals ik later aan de telefoon vernam, is ook zijn probleem goed en snel opgelost: een aardige buurvrouw heeft met een pincet de sleutelrest uit het slot gepeuterd.

Exit kruiwagen waarschijnlijk, want nieuwe rupsbanden waren 10 jaar geleden al ruim 500 euro per stuk, en dan is het waarschijnlijk handiger en voordeliger om bovenbuuf Anselmo af en toe met zijn kruiwagen te charteren om iets naar mijn huis te transporteren. Maar dat zou dan vooral om bouwmaterialen gaan, want 25 kg kan ik nog wel de berg op dragen, dus een gasfles van 27 kg zou ook moeten lukken. En gelukkig is er niet meer zoveel te verbouwen.

De telefoonlijn

Vanochtend is dan eindelijk de telefoonlijn gerepareerd, ik zat al een kleine twee weken zònder. En dus ook zonder computerlijn. Deze wachttijd van twee weken ligt niet aan Telecom, die kwam binnen anderhalve dag nadat ik hen geallarmeerd had. Maar het lag aan mijzelf, omdat ik er vanuit ging dat de fout of storing zich aan mijn kant bevond. Inmiddels dus jammer genoeg ruim 95 euro en héél veel tijd gespendeerd aan dit probleem, zonder ook maar énig effect. Want wat was er aan de hand?

In november begon het gedonder met een krakende lijn en een niet-functionerend antwoordapparaat. In de hoop dat dit laatste niet al te ingewikkeld zou zijn, en dus misschien door mij te repareren, maakte ik het open, maar ondanks het feit dat ik vrij technisch ben, was hier voor mij geen beginnen aan, dus kocht ik een nieuw, maar kreeg dit niet aan de praat. Nou ja, dan maar even zonder antwoordapparaat...
Eind december kwam ik terug van een maand buitenland, en merkte dat de telefoon nòg meer kraakte, en dat nu ook nog eens herhaaldelijk de verbinding werd verbroken. Er van uitgaande dat mijn telefoontje de schuldige was, kocht ik een nieuw exemplaar, een handy cordless wandel-huistelefoon. Maar na installatie bleek deze hetzelfde gekraak te produceren..... Inmiddels kon ik ook amper meer op Internet, maar omdat ik van meerdere kanten hier heb vernomen dat het heel gangbaar is dat je enkele dagen per week geen telefoon- en internetverbinding hebt (ondanks de abonnementskosten van ruim 40 euro per maand voor de ADSL-lijn; inclusief gratis telefoneren binnenland, dat wel), waarschijnlijk omdat de telefoonmaatschappijen veel mèèr klanten aannemen dan hun net kan bolwerken, dus wordt regelmatig een deel van de klanten op een doodlopend zijspoor gezet, ging ik dààr vanuit. En vroeg dus de computerwinkel om hierheen te komen om te bekijken wat de reden aan mijn kant was dat er zowat continu geen lijn was. Deze Cristina zei mij dat het ook kon liggen aan het modem, en het zou kunnen helpen om dit uit te zetten en opnieuw te starten. Na een uur zoeken deelde ze mij mee dat mijn probleem tòch naar alle waarschijnlijkheid werd veroorzaakt door de externe lijn, dus ik moest Telecom bellen.

Maar omdat ik, gebaseerd op vele ervaringen, er vanuit ging dat een telefoontje naar Telecom vanaf mijn mobiel (mijn huislijn werkte immers niet) mij minstens 50 eur zou kosten ('Uw wachttijd is nu nog 28 minuten' en zodra ik aan de beurt was en mijn naam noemde, werd de verbinding stééds verbroken; misschien verwacht men moeilijkheden in een gesprek met een buitenlandse.....) dacht ik nog enkele dagen na hòe Telecom te contacten: met al mijn papieren in de hand in een telefooncel gaan staan? Toch maar 50 euro op mijn mobiel storten? Bij een kennis gaan bellen?.....En zette dus vele malen per dag het modem uit en aan, en idem de PC, omdat eigen ervaring in een verder verleden mij had geleerd dat dat nog wel eens wil helpen. Maar het deed weinig of niets, ik kon in een week slechts één keer een uurtje op het net. En telefoneren al helemaal niet meer, ook niet ontvangen, wat in het begin van deze misère wèl nog lukte.

Twee dagen geleden dan maar eindelijk de stoute schoenen aangetrokken, en Telecom gebeld vanaf mijn mobiel. En daar meteen de ingeblikte boodschap dat 'dit telefoontje gratis is vanaf elke andere telefoon'. Of dit nieuw is of altijd al zo geweest is weet ik niet, in elk geval is het fantastisch! En vanochtend kwam een geneuspiercte jongeman van Telecom mij vertellen dat de telefoonkabels aan de paal op ongeveer 50 meter vanaf mijn huis "volkomen door vocht aangevreten en groen uitgeslagen zijn". Hij heeft de verbinding voorlopig provisorisch hersteld, en geeft door aan Telecom dat hier "urgent een definitieve reparatie nodig is".

Ik neem mij voor om de volgende keer bij een probleem meteen een 'verantwoordelijke' daarvoor in te schakelen , en niet eindeloos zelf te blijven tobben en aan mijn kant van alles te repareren en vervangen.

PS: vergeet niet helemaal rechts onderaan op 'Post piu vechie' te klikken, dan vind je nl de oudere blogs. Dit kan natuurlijk ook door op de maanden in het lijstje rechts te klikken.