De boomgaard

Toen ik 12 jaar geleden het huis kocht, stond er al een aantal fruitbomen, waaronder appel, kers, peer, pruim en mispel. Daaraan heb ik cacco (sharonfruit), walnoot, perzik, amandel, vijg, olijf en meer peer, pruim en kers toegevoegd. Ook had ik in de toeloop naar de al bestaande bramenstruiken een fruitlaantje aangelegd, met kruisbessen-, frambozen- en aalbessenstruiken, maar dat is niets geworden.

De kersen zijn het dankbaarst: ze hoeven nooit gesnoeid te worden (omdat de takken al prachtig wijd-uit groeien) en ze dragen overdadig vrucht zonder allerlei wormen- of insectenvraat. Dat laatste is nl wèl het geval bij de appels: ondanks de aardige hoeveelheid van ongeveer 6 laagstambomen is er geen enkele eetbare appel te oogsten, ze zijn allemaal al in zeer klein stadium door wormen opgegeten en/of door een zwart soort huidkanker aangetast. Het schijnt dat een appel die je in een niet-biowinkel koopt, tientallen bespuitingen achter de rug heeft! Maar de kersen floreren dus zonder al deze chemie, en dan ook nog eens in overweldigende hoeveelheden, zoals de foto toont. De afgeknipte takken komen uit de hoge delen van de kroon waar ik dus niet bij kom, maar dat een kersenboom kàn worden gesnoeid tijdens het vruchtdragen komt dus enorm goed uit! Dat snoeien gebeurt met het mes dat aan een ongeveer 4 meter lange telescoopstok zit: ik hang de metalen haak die aan het eind van deze stok zit om de desbetreffende tak heen, en trek dan beneden aan het touw dat het mes naar boven doet klappen.

De mispels zijn altijd rot (vandaar het spreekwoord!), de amandelen betekenen enòrm veel werk (rapen/plukken, het 'perzikken'-vlees eraf halen, dan de pitten drogen, en ze vervolgens stuk voor stuk in de bankschroef kraken, want geen enkele notenkraker is er tegenop gewassen), en de perzikken werden steeds enorm geplaagd door de schimmel Bolla del pesche (dwz alle bladeren worden rood en rollen zich op, en verschrompelen vervolgens). Maar de peren en pruimen doen het goed, geheel zonder ziektes, en een klein pruimenboompje hing dus dit jaar helemaal òm door de zwaarte van vele tientallen grote paarse vruchten.

Een nog groter succesverhaal betreft de vijgen: deze door mij ongeveer 9 jaar geleden geplante boom geeft al 8 jaar lang een werkelijk enòrme oogst aan grote, zoete vijgen (zie het plaatje van 2 vijgen op mijn hand). Ik maak er al jaren lang veel jam en chutney van. Het 'geheim' van de overdadige vijgenproduktie is misschien dat deze boom zowat bòvenop de beerput staat......

De ongeveer 5 jaar geleden geplante walnotenboom begint de laatste 2 jaar vrucht te dragen, en het in dezelfde tijd geplante olijvenboompje idem. Dus beide heb ik vorig jaar voor het eerst geoogst: van de verse walnoten een liqeur gemaakt, en de olijven op zout water gezet.

Tenslotte de cacchi, enkelvoud cacco, waarvan hierboven de foto van een halve vrucht, nog met zijn mooie kroon. Je eet een cacco door het sensueel-slijmerige zoete vruchtvlees uit de schil te lepelen. Deze schil wordt dan wel niet gegeten, maar is wèl een genot om aan te raken: werkelijk babyhuid-zacht. Een tweede heel sensueel aspect dus van deze in niet-mediterraan Europa vrijwel onbekende vrucht. En laat dat asjeblieft zo blijven.

Groententuin

Sinds ik in het appartement beneden woon, is er mogelijkheid voor 'n groententuin dichter bij huis (in plaats van steeds tientallen treden van de tuintrap op en af) èn bovendien heb ik meer tijd. Dus sinds vorige lente enthousiast aan de gang. Het woord groententuin is trouwens wat eufemistisch, voor de ongeveer 30 m² grond die ik heb verkregen door mijn op één na onderste terras te verbreden. Via een eenvoudige 'wal' van planken, zoals op de foto te zien is. Daarna in het nu ontstane gat tussen bestaande terras en de planken eerst wat puin gestort, daarop vrij verse, dus nog groene 'compost', plus vele in lange stukken gesneden bananenbomen. Tenslotte alleen voor de sier een laagje aarde erop, ontstaan uit eigen compost. Aldus was ik ook verlost van enkele emmers puin en van de enorme bananenbomen, die immers in het begin van elk voorjaar tot de grond moeten worden afgesneden.

Vorige lente vooral tomaten en wat courgettes geplant. De laatste deden raar genoeg weinig tot niets, maar de tomaten, van de rassen Canestrini en Cuore di Bue ('runderhart') overtroffen elke verwachting. Zowel in kwaliteit (zoet als fruit, en heel vlezig en sappig) als in kwantiteit: van slechts ongeveer 10 planten heb ik véle draagtassen vol geoogst (zie foto met aansteker als vergelijking), zodat ik zelf de hele zomer lang eigen tomaten kon eten, er vele van uitgedeeld heb, en ook nog eens ongeveer 20 potten tomatensaus (pomarola) heb gemaakt.

Dus dit seizoen met nog meer enthousiasme begonnen, en ook het laatste stuk van het terras verbreed. Oogst: dezelfde overdonderende hoeveelheid verrukkelijke tomaten én dit jaar ook enorm veel courgettes! Ook had ik wat pitten van een gekochte (biologische) pompoen laten kiemen, en daaruit zijn enorme struiken gegroeid, die zich meterslang over het terrein van de benedenburen en van die aan de zijkant uitstrekken. Het eerste is gemakkelijk te bereiken, voor het tweede moet ik via een ladder over een scheidingsmuurtje klimmen. Afgezien van het feit dat ik dat leuk avontuurlijk vind, is er m.i. weinig zò heerlijk èn gemakkelijk te maken als pompoensoep! En wat zijn de vruchten mooi....

Dat praktisch alles (alleen de schorsenerenplantjes hebben het op één na niet gered) zo buitengewoon goed groeit komt m.i. door de bananenbomen (deze zijn van zachte en sappige structuur; de geiten en kippen waren er dol op) plus de home-made compost. Het doet mij veel genoegen deze te maken, dwz niet alleen al het plantaardige keukenafval apart verzamelen, maar ook zacht tuinafval. Het kringloopidee van groente naar voedsel naar afval naar nieuwe groente geeft mij veel voldoening. Wat het tuinafval betreft: de laatste weken heb ik de vijgenbladeren verzameld (sommigen zò groot dat ze Adam en Eva wel tot de navel hadden kunnen bedekken!), en die blijken licht zoet naar vijgen te geuren. Dat is nieuw voor mij, en ik ben dan ook op Internet op zoek gegaan naar recepten met vijgenbladeren, maar meer dan de bekende Griekse rijsthapjes in vijgenblad heb ik niet gevonden.

Het derde plaatje hierboven is natuurlijk "de trots" van mijn tuintje: een enorme knoestige overjarige koolstronk. Ziet er nogal lachwekkend uit, maar ik heb er toch blaadjes van gegeten, meegekookt in een tordellisoep.

Op dit moment is mijn tuin gevuld met rode bieten, bietenblad en veel koolsoorten: spruiten, broccoli, bloemkool en Italiaanse 'groene' kool. En nog wat resten courgettes, enkele kruiden en natuurlijk nog steeds die pompoenen.

Volgende keer over de boomgaard.

P.S. Moestuin schijnt het te heten (zie o.a. Maarten 't Harts bijdrages over die van hem in in de NRC), maar ik vind groententuin een mooier en duidelijker woord.

Kastanjefeest

Onlangs was ik, zoals elk jaar, op het kastanjefeest in Azzano, een bergdorp hogerop. Niet alleen kun je er warme gepofte kastanjes eten, maar ook ciacci (opgerolde crèpes van kastanjemeel, met zachte schapenkaas erin), vele andere gebaksoorten die niet direkt met kastanjes te maken hebben, broodjes, en panzanelle ofwel in olie gefrituurde deegslierten . Ik ga echter vooral voor de op deze sagra della castagna geschonken drank: vin nuovo, nieuwe wijn dus, die heel vol dieprood is, op het paarse af, licht schuimt en smaakt naar frambozensap. Deze wordt gemaakt door het geperste druivensap met koolzuur te bewerken. Deze vin nuovo lijkt niets op de Franse vin nouveau of de Italiaanse novello die beide een normalere gisting hebben ondergaan, en daardoor wat later op de markt verschijnen dan de vino nuovo. Men zegt dat de vino nuovo slechts mondjesmaat gedronken kan worden, omdat hij in de maag nog doorgist, met allerlei darmproblemen van dien, maar gelukkig heb ik daar tot nog toe geen last van gehad.

Zoals op de foto te zien is worden de kastanjes gepoft in geperforeerde vaten, die boven een vuur rondgedraaid worden.

Als we geluk hebben, gaat Don Hermes, de plaatselijke pastoor, op zijn accordeon spelen en daarbij zingen. Waarbij natuurlijk iedereen de Italiaanse volksliederen en schlagers, tot O sole mio toe, meezingt. Dit jaar echter maakte hij deel uit van een band, wat ik persoonlijk jammer vond. Maar ook dan blijft dit kastanjefeest voor mij een hoogtepunt van de herfst en van het leven in Italie.

Een lied van letters

Onlangs kreeg ik als cadeautje een boekje met gedichten van Sacha Maria von Bose, en deze spreken mij zo aan dat ik er hier enkele wil weergeven:

mijn ouders

een leegte

hun emoties

mij niet bekend

zij vullen mijn geest

met zoveel vragen

zonder antwoord

-----

ik zoek mijn letters

als vlinders fladderen

mijn woorden

worden zinnen

een lied van letters

-----

ik dik mijn herinneringen in

tot een vierkant blokje

dat in een glazen fles

vermengd met verlangen

vloeibaar wordt

ik drink ervan

om mijn leven te dromen

-----

haar ogen zijn

vereelt

gevoed met harde

emoties

geen toegang voor

de ander

alleen haar kijken

is het antwoord

-----

ik geniet van oogcontact

een vluchtige ontmoeting

op de fiets de stad tegemoet

het vonkje mee in het hart

Elk gedicht is door de uitgever, Amstel Ark Amsterdam, voorzien van een foto-illustratie, die goed bij de sfeer van het gedicht past. Een aantal daarvan zie je hier.

ISBN 978-90-794 46-04-9

Etrusken 2

Enkele dagen na het bezoek aan het Etruskisch museum besluiten we de opgravingenplek te (be)zoeken, de Poggio Civitate dus. Een jong meisje op straat legt ons uit dat we op de weg richting zuiden, achter een frantoio (olijfolieperserij) rechtsaf moeten, en dan is het daar ergens in de bossen. "Maar het is moeilijk te vinden, en er is bovendien praktisch niets te zien".

Meteen na de frantoio gaat de asfaltweg over in een smallere grintweg, die ook nog eens sterk stijgt. Na ongeveer een halve kilometer arriveren we bij een groot huis, waar we zeer enthousiast door twee honden en een poes verwelkomd worden. Maar er is niemand buiten om de weg aan te vragen, en ik wil niet storen in de siestatijd, dus zit er niets anders op dan op goed geluk wat bospaden in te rijden. Deze zijn ongeveer zo breed als mijn autootje, van grof grind met vele kuilen, en continu stijgend en dalend. Maar mijn 19-jarige Opel Corsaatje heeft nooit ergens moeite mee, en ik vind de naar binnen zwiepende en langs de auto krassende takken heerlijk avontuurlijk. Enkele minuten nadat we op een plat stuk gearriveerd zijn, dat volgens mijn gezelschap best wel eens de opgravingenplek zou kunnen zijn, maar volgens mij niet, bereiken we een vrij uitgestrekte hoogte, en hier zie ik al na een paar stappen vanaf het bospad grote lichtgekleurde tamelijk vierkante stenen nèt iets boven de grond uitsteken. 'Dit zou het kunnen zijn', denk ik, en loop enthousiast verder. Inderdaad verderop steeds meer tekenen dat hier opgegraven is: rechthoekige vakken met donkerder aarde dan de omgeving, hier en daar een rest van een mogelijk muurtje, enkele rode vlaggetjes aan stokken, en op een aantal plekken is te zien dat er onder het aardoppervlak iets in dik doorzichtig plastic ingepakt is. Al met al inderdaad niet erg sensationeel, maar mij en mijn reisgezelschap doet het heel veel om op de plek te staan waar meer dan 2500 jaar geleden de mensen gewoond hebben wier parafernalia we in het museum in Murlo gezien hebben. Die grote hofstede van ruim 60 meter lang en breed, met die prachtige dakversieringen, vele kamers en zelfs een rioleringssysteem, heeft dus hier gestaan! En natuurlijk zijn we ook uitgelaten over het feit dat we dit zomaar in één keer gevonden hebben, via uiterst smalle en ruige bospaadjes, met een autootje dat nu al 19 jaar lang trouw dienst doet, en niet terugschrikt voor Cameltrofee-achtige omstandigheden als deze.

Etrusken

Ben net terug van een week in een chalet op de camping in Casciano di Murlo, onder Siena. Twee jaar geleden kampeerde ik er, en vond de omgeving interessant en mooi genoeg om er nog eens heen te gaan, dit keer in een huisje wegens mijn hoogbejaarde reisgezelschap.

Allereerst gingen we naar het Etruskisch Museum in Murlo, en ik was ook deze keer weer ontroerd door de collectie. Je ziet hierin vooral hoe menselijk de bewoners van deze streek van ongeveer 2500 jaar geleden waren: een ivoren hertje als hanger, benen kammen, een grote bronzen gesp met twee herten, terracotta afbeeldingen van een banquet waarbij muziek gemaakt wordt en waarbij twee honden onder de tafels liggen.......

Er zijn vele terracotta voorwerpen te zien, o.a. van versieringen op de nok van het dak en pal onder het dak op de muur. Het was voor het eerst in dit museum dat ik van de Etrusken andere terracotta objecten zag dan hun bekende grafkisten, en dan nog wel deels in veelvoud gegoten in mallen. Dit laatste geldt voor de waterspuiers en versieringen aan de dakrand en voor de platen daaronder (zie de foto van de plaat met een afbeelding van een banquet; voor de duidelijkheid hierbij ook de tekening ervan). De versieringen op de nok zijn m.i. unica, zèker die van de heer van de hier opgegraven nederzetting, een zittende man met baard (die, geheel analoog aan oude Egyptische afbeeldingen, wordt weergegeven als een recht vertikaal blok) en flamboyante hoed. Dit mooie ongeveer half lifesize beeld is het markante symbool geworden van Murlo en omstreken.

Over deze Etruskische nederzetting bij Murlo, de zg. Poggio Civitate, wat m.i. zoveel betekent als stad op de heuvel, méér in een volgende blog. Want ik wil er weer een aantal foto's bij plaatsen, en de hier geplaatste vier vind ik wel een maximum.

De zomer van de zwemband
Ik kocht ergens in mei een zwemband, niet in kindermaat, maar een enorme, formaat nog groter dan de vrachtwagen-binnenbanden waarin ik in mijn kindertijd heerlijk ronddreef op verschillende wateren. Want dit wilde ik wéér: mijmerend ronddobberen, hang-zittend in zo’n band.
De eerste keer dat ik ermee in zee wilde gaan bleek er een mij onbekend soort ventiel op te zitten: je moet dit met je tanden een beetje plat bijten, en ondertussen blazen. Geen eenvoudige opgave, het kostte me ongeveer een half uur.
Toen ermee het water in, maar al meteen benaderde mij een meisje van een jaar of acht met de vraag of zij de band mocht gebruiken. Omdat ik me enorm verheugd had op dit mijmerend ronddrijven in mijn band, had ik daar totaal geen zin in. Maar zij bleef een kwartier lang aandringen, dus de lol was er voor mij toen wel af.
De tweede keer dat ik met mijn band in zee ging, waren de golven te hoog, dus van zachtjes ronddobberen kwam niet veel. Het steeds weer door ruige schuimende branding overspoeld en omvergegooid te worden had ook wel wat, maar ik was meer in de stemming voor kalm drijven.
Deze tweede keer was ongeveer 6 weken na de eerste, en in die tussentijd ging ik elke week met een autoloze vriendin zowel haar als mijn wekelijkse vracht boodschappen halen, en voor de band was dus in de auto geen plaats (omdat het opblazen zo’n karwei is, liet ik de band niet leeglopen, en omdat ik aan een voetpad in de bergen woon, was het handiger om de opgeblazen band in de auto te laten). Dus droeg ik elke keer de band haar huis in, en nadat haar boodschappen uit de auto gehaald waren, ging de band er weer in. Bijna elke keer, want één keer vergat ik hem natuurlijk, dus had zij een week lang gezelschap van De Band.
Deze zomer gingen we ook eens met z’n vieren een uitstapje maken in mijn autootje, en mijn reisgezelschap liet de band half leeglopen, om meer plek te hebben. Dus droeg ik daarna enkele weken lang een half-opgeblazen band het huis van mijn autoloze vriendin in en uit, nog steeds in de hoop binnen korte tijd heerlijk in zee erin te kunnen ronddobberen.
Maar eerst moest ik met de hond naar de doe-het-zelf hondenwassalon, per auto, met als gevolg: lekke band!: een door één van zijn nagels veroorzaakte winkelhaak van ongeveer één vierkante centimeter, dus plakken leek mij ondoenlijk. Maar in verschillende winkels vond ik geen nieuwe zwemband van dit formaat, dus reparatie leek tòch de enige mogelijkheid, wilde ik dit seizoen nog ooit mijmerend dobberen. Hetgeen uiteindelijk zòmaar lukte, met een stukje zelfklevend plastic, eigenlijk bedoeld om luchtbedden te plakken.
Even daarna mijn jaarlijkse snorkeldagje in Riomaggiore, Cinque Terre. De geplakte band (inmiddels toch maar leeg laten lopen) mee in de trein, maar het bleek daar door ruige zee al moeilijk om alleen mijzelf zonder al te veel schrammen vanaf de steile rotsen in en weer uit zee te manoeuvreren, laat stààn met een zwemband. Opgeblazen had ik deze inmiddels wel, dit keer door meer ervaring in slechts een kwartier. Maar toch nog zonde om weer leeg te laten lopen, dus met deze enorme band in de trein terug.
Enkele dagen later weer eens naar 'mijn' strand hier in Forte dei Marmi, en daar heb ik dus eindelijk een poos heerlijk rustig rondgedreven in mijn zwemband. Omgeven door het knuffelig-zachte plastic en omspoeld door zijig zeewater. Verrukkelijk!
　
　
　
　　

Fine

estate

Na bijna 3 maanden van amper neerslag ("de droogste en heetste zomer sinds vele decennia") regent het dan nu eindelijk sinds 3 dagen. En meteen dagdelen lang en met bàkken, dus dit is weer het andere uiterste.....Maar alle bomen en planten fleuren meteen op, zelfs die die ik doodgewaand had. En de onlangs geplante drie koolsoorten (bloem-, groene en broccoli) groeien meteen enorm en zelfs de zeer kleine rodebietenplantjes zijn niet verpletterd; ik was bang dat alle dit natuurgeweld niet goed zouden doorstaan.

De avond vòòr de ochtend dat het regen- en onweergeweld losbarste, was ik op een "Sagra di fine estate", een "Einde zomer feest". Naar een etmaal later bleek dus een bijzonder toepasselijk avond! De sagra's hebben al vanaf mijn eerste Italiejaar (1987) mijn zeer warme belangstelling, niet alleen vanwege de heerlijke maaltijden tegen lage prijzen en de gemoedelijke sfeer van het op zwoele zomeravonden buiten eten aan lange schragentafels, maar vooral vanwege het Fellini-achtige karakter van een en ander, en dan met name van het dansen onder de sterrenhemel op de 2e helft van de avond: jonge paren dansen met hun peutertje op hun in elkaar gestrengelde armen, een grootvader swingt met zijn 10-jarige kleindochter, oudere echtparen volgen nauwlettend maar genietend de voorgeschreven pasjes......

Mijn maaltje was ook dit keer weer verrukkelijk: gefrituurde zeevruchten, met lekker droge en krokante frietjes, samen voor 9,50 euro. Heb alleen een plaatje genomen van de fles wijn, die 5 euro kostte, ik voeg het hierbij. Tot nog toe lukt het me alleen om foto's bovenin de blog te plaatsen, het behoeft nog steeds verbetering! Maar niettegenstaande dat, hier ook een foto van hond Buck, die vanavond nat en vuil binnenkwam. Ook voor hem is misschien de zomer nu voorbij.

Vinkenoog

Ach, Simon Vinkenoog is overleden. Ik was hem eerlijk gezegd de laatste twee decennia uit het oog verloren. Maar nu verneem ik uit de verschillende media dat hij nog zeer actief was: hij heeft o.a. een aantal nummers samen met Spinvis opgenomen, en trad nog op op verschillende poeziefestivals. Ook was hij, uiteraard, bezig met het drugslegalisatiegebeuren, zoals de grote pro-paddo-demonstratie op de Dam in 2008. En er is ook nog het een en ander van hem gepubliceerd.

Ik heb enkele van zijn producties samen met Spinvis op Youtube bekeken en beluisterd: heel interessant en intrigerend: de door hem gesproken teksten van zijn gedichten, tegen de achtergrond van Spinvis' minimale jazzy muziek. Zoals zijn gedicht "Telonious Monk", waarbij hij, naast het voordragen van de tekst (.....'een 1951-noordafrikaan ting ting ting in de bleke zon'.......) op de tekst ting ting ting met een lepel tegen glazen tikt.

Naar aanleiding van zijn overlijden zocht ik in mijn boekenkast naar werk van hem, en trof daarin onder de V onder andere een boekje aan waarin ik zelf een aantal van zijn gedichten overgetypt en samengeniet heb. Dat moet rond 1965 geweest zijn, toen ik 17 was, en zeer aangedaan door zijn poezie. En nu ik een en ander overlees: nog steeds! Hierbij (foto van mijn tiktekst van toen) een liefdesgedicht waartegen m.i. het Hooglied bijna verbleekt. Prachtig......

Even geen tijd voor een uitgebreide nieuwe textuele bijdrage, want druk druk druk..........., werkelijk gierend druk. Bijvoorbeeld: al màànden bezig met het proberen op te lossen van een aantal burocratische problemen, allemaal veroorzaakt door fouten van de andere partij, nl van de Bancoposta (=Ital. Postbank), Comune (Gemeente), Gaia (Waterleiding) en de Vakbond (want daar formuliertje laten invullen voor ICI, dwz OZB). Ook vandaag weer véle uren gespendeerd aan deze problemen, en gelukkig met één probleem van Bancoposta een ietsje verder gekomen. Je leert hier heel tevreden te zijn met een zeer minieme vooruitgang, na véle dagdelen tijdsinvestering. Want het is hier nu eenmaal niet anders.............

Nu dus alleen even enkele links naar m.i. schitterende filmpjes:

http://www.youtube.com/watch?v=D2FX9rviEhw (heel mooie creatieve LED-art op schapen)

http://www.youtube.com/watch?v=nOvgJ0TxdfI (verhaal Forest Gump in 1 minuut)

http://www.youtube.com/watch?v=VEvz-4dbQjE (jeugdsentiment: IVANHOE)

http://www.youtube.com/watch?v=6B26asyGKDo ( NOAH die 6 jaar lang elke dag een foto van zijn gezicht neemt)

http://www.youtube.com/watch?v=2_HXUhShhmY (prachtige poetische muziekclip "Her morning elegance").

Allemaal aan mij doorgelinkt door mijn broer. Dankjewel Mathie!

Ben net terug van te voet naar Seravezza, waar gelukkig veel meer open was dan ik vreesde. Hier in Riomagno bleek nl de kruidenierswinkel dicht, wegens nationale rouw voor de slachtoffers van de brand in Viareggio, die vandaag een staatsbegrafenis krijgen.
Ik wilde in Seravezza o.a. wat zaken bij de post regelen, en die was zomaar open! Is nl heel vaak onverwacht dicht, wegens staking of vergadering of voor 'extra tellingen'. En indien niet gesloten, dan blijkt het toch vaak een vergeefse tocht, want de postzegels die ik moet hebben (heel gewone, die van 65 cent voor post binnen Europa) zijn op, of er is geen computerlijn, dus ik kan geen betalingen aan de nutsbedrijven doen.

Daarvòòr ging ik naar de rivier Serra, om te zien hoe het met de kikkervisjes staat. Maar door de vele regen van afgelopen week was de rivier veranderd van rustig kabbelend en helder, in snelstromend modderwater. Geen stilstaand water dus op de plekken die ik van andere jaren ken, en dus daar ook niet één kikkervisje. Na wat zoeken vond ik er gelukkig enkele op totaal andere plekken. Nu vraag ik me af of alle anderen al voordien in het kikkerstadium weggesprongen zijn OF dat de sterke stroming ze als 'visjes' weggevoerd heeft. In dit laatste geval zijn ze vermoedelijk dood.

Hier een filmpje uit 2004.

Plukte daarna een schitterend veldboeket in verschillende tinten paars en roze; van alles stond er enorm veel, vooral van de budleia, dus ik hoef geen schuldgevoel te hebben. De foto hiervan zie je boven, hoewel ik hem/haar hier beneden gepland had. Er valt nog wat te leren........

Partizanen

Eergisteravond naar het concert van Yo Yo Mundi (zie Youtube) hier op het kerkpleintje van Riomagno. Het was opgedragen aan dorps-partizaan Amos Paoli die, gehandicapt zijnde, verzetskrantjes onder de deken in zijn invalidenwagentje verstopte en ze aldus distribueerde. De streek hier is in de oorlog het toneel geweest van heftige strijd; een van de frontlijnen, de Linea Gotica, liep hier.

Onder andere werd door de vijfkoppige band een versie van Leonard Cohen's "The Partisan" gebracht, en hun uitvoering vond ik even hartverscheurend. Zij zongen het heel rauw en met veel beat, Cohen daarentegen melodieus en heel ingehouden. Maar beide versies bezorgen mij kippenvel. Hier de tekst:

When they poured across the border
I was cautioned to surrender,
this I could not do;
I took my gun and vanished.

I have changed my name so often,
I've lost my wife and children
but I've many friends,
and some of them are with me.

An old woman gave us shelter,
kept us hidden in the garret,
then the soldiers came;
she died without a whisper.

There were three of us this morning
I'm the only one this evening
but I must go on;
the frontiers are my prison.

Oh, the wind, the wind is blowing,
through the graves the wind is blowing,
freedom soon will come;
then we'll come from the shadows.

Les Allemands étaient chéz moi,
ils me disent, "résigne toi,"
mais je n'ai pas peur;
j'ai repris mon arme.
J'ai changé cent fois de nom,
j'ai perdu femme et enfants
mais j'ai tant d'amis;
j'ai la France entière.

Un vieux homme dans un grenier
pour la nuit nous a caché,
les Allemands l'ont pris;
il est mort sans surprise.

Oh, the wind, the wind is blowing,
through the graves the wind is blowing,
freedom soon will come;
then we'll come from the shadows.

Ik zie nèt dat de tekst niet van Cohen zelf is, maar van H. Zaret en A. Marly. Een grote uitzondering, lijkt me.